«دلبری» داستانی از رنج‌ها و صبوری همسر یک جانباز است

به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، در دومین روز جشنواره فیلم فجر در کاخ جشنواره فیلم «دلبری» ساخته سید جلال دهقانی اشکذری به نمایش درآمد. این فیلم با نگاه تازهای به دفاع مقدس و شهدای جانباز پرداخته است که دیدنش در این زمانه پر هیاهو غنیمت است.

فرمی ساده و بیانی صادقانه

داستان «دلبری» را اگر بشود در چند جمله خلاصه کرد باید گفت داستان همسر جانبازی است که از دنیا فقط به شنیدن دوباره صدای همسرش راضی میشود. این همه داستان «دلبری» است که به خوبی در فیلم قوام گرفته است. فیلم نه پیچیدگی فیلمهای قصه گو را دارد نه فرم زدگی بعضی از فیلمهای هنر و تجربه را. شاید «دلبری» داستانی تلخ داشته باشد اما این تلخی ناامیدانه نیست.

یکی از بازماندگان کربلای 4 براثر حرکت ترکش قطع نخاع میشود و همسرش او را پرستاری میکند. اما در طول فیلم تصویری از این جانباز نمیبینیم و نکته مهم و تجربه گر فیلم است که موفق از آب درآمده است و خبری از سیاهنمایی ها و فرمبازیهای بیدلیل نیست.

به دلیل فضای بسته و بازیگران محدود میبایست زمان فیلم آزار دهنده باشد اما ریتم درست فیلم مانع از این میشود که مخاطب با اثر ارتباط برقرار نکند. بر خلاف معمول و هیجانات از دیدن فیلمی در جشنواره که نباید داستان را لو داد حتی تعریف کردن داستان این فیلم از جذابیت آن کم نمیکند. چرا که شروع فیلم و روند داستان و نقاط عطف و گره گشایی  و ... را ندارد. حتی پایان بندی فیلم هم نقطه پایانی بر فیلم نیست.

«دلبری» لحن صادقانه ای دارد. بدون افتادن در شعار زدگی و احساسات سطحی که میتوانست در این اثر حضور داشته باشد و آن را نابود کند، همین لحن صادقانه فیلم است که اشکالات دیگر فیلم را کمرنگ میکند.

اینکه قطع نخاع شدن مانع حرف زدن نمیشود و در فیلم توضیحی داده نمیشود چرا چنین اتفاقی برای این جانباز افتاده است. هر چند از ظواهر امر مشخص است که این جانباز مبتلا به عوارض شیمیایی هم هست. فصل افتتاحیه فیلم چندان موفق نیست و از یک سوم فیلم به بعد، تازه خونی در رگ روایت فیلم به راه میافتد.

کاش روی داستان فیلمنامه و جنس دیالوگها بیشتر کار میشد تا با درامی جان دارتر روبه رو بودیم. با این همه فیلم آنقدر قدرتمند هست که بشود روی این ایرادات که بخشی از آن هم میتواند سلیقهای باشد، چشم بست.

«دلبری» داروی اثربخشی است که میتواند به مخاطبی که از دیدن فیلمهای تلخ پر از ناامیدی و خیانت و خباثت آزرده شده، آرامش بدهد و کمی به او دلگرمی بدهد. همچنین «دلبری» در ستایش همسران جانبازان هم هست، زنانی که به کلی از گستره دید فیلمسازان فراموش شدهاند. حق این زنان بزرگ با فیلمی مثل «دلبری» ادا نمیشود اما میتواند آغازگر راهی باشد تا به همسران صبور و خاموش جانبازان بپردازیم چرا که ما به همسران جانبازان مدیون هستیم.