روزی که به نام شهدا لقب گرفت/ «کاش خمینی در میان شما بود»

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس؛ نیمه شهریور ماه سال 57 جرقههای اعتراضات مردمی در ایران شکل گرفت و در ماه های بعد از آن زمینه شعله ور شدن انقلابی شد که نه تنها ایران بلکه تمام جهان را تحت تاثیر خود قرار داد. با وجودی که محمدرضا شاه در اوایل شهریور ماه برای پایان دادن به نارضایتی های مردم، جعفر شریف امامی را به جای جمشید آموزگار به مسند نخست وزیری گماشت تا مسئول تشکیل کابینه شود اما عوام فریبی شریف امامی با وعده برنامههای جدید دولت برای آشتی ملی و بستن تعدادی از مراکز فساد کارساز واقع نشد و در 13 شهریور همان ماه مقارن با عید سعید فطر اعتراض گسترده ای در تهران برگزار شد.

همین اعتراض مقدمه آغاز قیام 17 شهریور شد تا مردم به پاس خون کشته شدگان در روز 16 شهریور ماه بار دیگر به خیابان بیایند و با تعطیلی بازار و میادین، اعتراض بزرگی را برگزار کنند. فردای آن روز یعنی در 17 شهریور ماه 57 با وجود حضور ماموران رژیم برای مقابله با هرگونه حرکت احتمالی از سوی مردم و نیز اعلام ارتشبد اویسی به برقراری حکومت نظامی، مردم تهران بدون هیچ گونه توجهی به اخطارها به خیابان ها آمدند و در میدان ژاله تهران دست به اعتراض زدند.

تانک ها و ماموران مسلح حاضر در میدان ژاله به مردم معترض اخطار دادند انگاه آتش گلوله و مسلسل را به سمت سینه معترضان نشانه گرفتند. جمعت وحشت زده و هراسان برای گرفتن پناه به هر سو می گریختند.

از هر سوی میدان مجروحین و شهدا روی زمین نقش بر زمین می شدند مردم کفن پوش آن روز غسل شهادت را با خون خود گرفتند. تا ظهر میدان ژاله تهران غرق در خون و دود بستر جنازه های شهدا بود.

پس از این واقعه و کشتار بی رحمانه رژیم شاه تعداد کل شهدا 58 نفر اعلام شد در صورتی که شاهدان تظاهرات کشته و زخمی ها را بیش از این تعداد می دانستند. شمار قربانیان قیام خونین 17 شهریور هیچ گاه مشخص نشد اما آنچه نشان می داد کشتار بی رحمانه و گسترده شاه بود که این روز را به نام جمعه سیاه و روز شهدا در تقویم ایران ثبت کرد.

 فردای این واقعه امام خمینی به مناسبت شهادت مردم معترض در میدان ژاله بیانه ای را صادر کردند، در قسمتی از این بیانیه آمده است:

"روزهای اخیر، تهران و سایر شهرستانهای مهم ایران برای اظهار مظلومیت و مخالفت با مجرمی که 35 سال بر مقدرات آنان سلطه دارد و جنایات و خیانتهای او در کشور و مخالفتهای او با قانون اساسی واضح است، شاهد راهپیماییهای آرام بود. اظهار مخالفت با مجرمی که تمام هستی ملت را به باد داده است، از طرف کسانی بود که در حد عالی شعور سیاسی و دینی بودند؛ به طوری که حاضر شدند ارتش را گلباران کنند ولی "دولت آشتی ملی"، آنان را به عنوان شعار برخلاف قانون اساسی، محکوم نمود؛ و حال آنکه شعار آنان بر ضد قانون اساسی شکن ـ یعنی شاه ـ بود.

شعار بر ضد رژیم تحمیلی غیر قانونی بود، اظهار مظلومیت بود ولی واقعیت این است که شاه میخواهد انتقام خود را از ملت بیدفاع بگیرد، و با صحنهسازیهای مبتذل، ملت بیدفاع را به مسلسل ببندد و نفسها را به خیال باطل خودش در سینه خفه گرداند ولی دیگر دیر شده است و ملت مظلوم و بیدار ایران آگاه گردیدهاند.

چهره ایران امروز گلگون است و دلاوری و نشاط در تمام اماکن به چشم میخورد. آری این چنین است راه امیر مؤمنان علی و سرور شهیدان امام حسین.ای کاش "خمینی" در میان شما بود و در کنار شما در جبه ی دفاع برای خدای تعالی کشته میشد.

ملت ایران! مطمئن باشید که دیر و یا زود پیروزی از آن شماست. شاه با حکومت آشتی ملی میخواهد روحانیت شریف ایران و سیاسیون محترم را در کشتار خود سهیم گرداند ولی فریب او خیلی زود برملا گردید.اِنَّ کَیدَ الشَّیطانِ کانَ ضَعیفاً"

در بخش دیگری از این بیانیه خطاب به ارتش و علما آمده بود:" ارتش وطنخواه ایران! شما دیدید که ملت با شما دوست و شما را گلباران میکند. و میدانید که این چپاولگران برای ادام? ستمگری، شما را آلت قتل برادران خود قرار دادهاند، به دیگر برادران ارتشی خود که شاه را رها کردهاند و در پشتیبانی مردم، به دشمن حمله نمودهاند بپیوندید، و به پاخیزید و نگذارید ملت شما نابود و برادران و خواهران شما به خاک و خون کشیده شوند. نام خود را در تاریخ که به سود ملت ایران به راه خود ادامه میدهد، هر چه زودتر ثبت کنید و ریشهخیانت و ظلم را بکنید.

شما ای علمای بزرگ اسلام و سیاسیون بزرگ، که از فشار شاه هراسی به دل راه نمیدهید! نشانه اعتماد و قوّت روحیملت هستید، و در این موقع حساس نه تنها باید استقامت کنید بلکه روحی? عالی مقاومت جامعه را هر چه بیشتر باید تقویت کنید، و هر چه بیشتر صفوف خود را برای مقابله با دشمن مردم ایران متشکلتر کنید. از خداوند متعال نصرت اسلام و مسلمین را خواهانم. والسلام علیکم و رحمةاللّه و برکاته.
روحاللّه الموسوی الخمینی"