رمضانیه، باده عشق

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از استان خراسان رضوی، «غلامرضا غلامپور دهسرخی» از شعرای آیینی مشهدالرضا در سروده جدید خود با عنوان «رمضانیه، باده عشق» ماه ضیافت الهی را به عنوان ماه مغفرت و آمرزش روایت کرده است.

رمضانیه، باده عشق

شد لطف خدا، وقت سحر شامل حالم

دور از همه‌ی سختی و از رنج و ملالم

یک بار دگر در رمضان داده مجالم

از  بندگیش، شامل این رزق حلالم

تا شاکر الطاف خدا بوده و هستم

بی‌شبه حصار، غم و اندوه، گسستم

دلخسته و با بار گناه آمدم ای دوست

شرمنده و با روی سیاه آمدم ای دوست

با رنج و غم و حسرت و آه آمدم ای دوست

آزرده دل از عمر تباه آمدم ای دوست

با آنکه به هر توبه خود، توبه شکستم 

در ماه خدا دل به عنایات تو بستم

دنیا نسزد بسته شود دل، به جمالش

این جلوه سراب است، نیرزد به زوالش

هرکس که شود عاشق دنیا و منالش

آخر نتواند بکشد، بار ملالش

من دل به جز از رحمت الله نبستم

امشب به دعا سمت خدا آمده دستم

امشب شده درهای کرم باز به رویم

جز توبه و جز ندبه دگر هیچ نجویم

من مست و غزلخوان شده‌ام تا که بگویم

از عشق علی (ع) پرشده این ماه، سبویم

من باده عشق ازلی خورده و مستم

دردی‌کش میخانه‌ی او بوده و هستم

انوار خدایی سر و جانم به فدایت

خورشید ولایی سر و جانم به فدایت

دریای سخایی سر و جانم به فدایت

ارباب وفایی سر و جانم به فدایت

ای شیر خدا، شاه نجف، حیدر کرار

عالم شده در بند وفای تو گرفتار

من ریزه خور سفره‌ی احسان شمایم

با روی سياه آمده، مهمان شمایم

لب تشنه‌ی یک جرعه عرفان شمایم

مولای منی، بی‌سر و سامان شمایم

در خلوت  دل، غیر تو دلدار ندارم

با مهر تو، با خلق جهان کار ندارم

عمری است علی گفته، گرفتار تو هستم

آواره‌ی کوی تو و، بیمار تو هستم

زیر علم و، خادم دربار تو  هستم

خاک قدم میثم تمار تو هستم 

دل‌داده‌ام و دل ز ولای تو نگیرم

یعنی که (غلامم) به غلامی بپذیرم

انتهای پیام/