شهدای غواص زمین را برای ماندن حقیر می‌دیدند
گروه استان‌های دفاع‌پرس- «حمید جهانگیر فیض‌آبادی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ آذرماه در اوجِ سختی و عشق‌بازی‌های آموزشِ غواصی، بساطش را جمع کرد و رفت. دی‌ماه هم با غربت، مظلومیت و شروعِ فراقی سی‌وچند ساله از راه رسید.
اصلا آذرماه، دی‌ماه، غواصی، مظلومیت، خستگی، عشق، اشنوگل، فین و دستان بسته زیر انبوهی از خاک و وداع غریبانه و جان‌سوز رفقای گرمابه و گلستانِ عاشقی، آن چنان با هم آمیخته‌اند که تاریخ را به شهادت، قضاوت و سنجشِ عیارِ خلوصِ عشق و وفاداریِ یارانِ سفر کرده وا می‌دارد. غواص‌هایی که زمین را برای ماندن و درجازدن حقیر می‌دیدند.
سلام بر غواص‌هایِ خسته‌ای که بدن‌های‌شان، زخمیِ سیم‌هایِ زهرآگینِ خاردار و خورشیدی‌های تیز و بُرَّنده شده بود و در اوجِ عطش، بی‌آبی، تنهایی، غریبی و دلتنگی، زیر خروارها خاکِ سردِ غربت، نامردی، شقاوت و بی‌رحمی، از نفس افتادند تا ما نفس بکشیم.
غواص‌هایی که در لحظه‌لحظه‌هایِ زنده‌به‌گور شدن و نفس‌نفس‌زدن‌هایِ آخر، خشنود از ادایِ تکلیفِ الهی و اطاعت از ولایت بودند و افتخارشان اقتدارِ میهن، و آرزوی‌شان سعادتِ مردمِ باوفایِ ایران بود که امام‌شان فرموده بود: «یارانِ من از یارانِ صدرِ اسلام باوفاترند».
سلام بر شهیدانی که دولادولا رفتند و در غرقابهٔ خون، به خاک افتادند تا ما راست‌راست راه برویم و به دین، نظام، رهبر، میهن و شهدای‌مان افتخار کنیم.
انتهای پیام/
