امنیت امروزمان را مدیون چه کسانی هستیم؟
به گزارش فضای مجازی دفاع پرس، احسان رضایی، نویسنده جوان و خوش ذوق کشورمان در مطلبی در فضای مجازی نوشت:
امروز روز جانبازه و بد نیست در این مورد کمی بسطرم! .....تو دوران سربازی بخاطر لیسانسم، ستوان دو بودم. از بس غرغر و عر و عور کردیم که آسایشگاه فلان و بهمانه مثلا به چن تا مون حال دادن و یه اتاق کوچیک بغل مهمانسرای جانبازان ارتش تو خیابونی که سفارت پاکستان هم اونجا بود، در اختیارمون گذاشتن.
بگذریم از حال و روز مظلومیت جانبازها که برای درد و درمونشون می اومدن تهران و شبها اونجا مستقر می شدن و چه شبها که از درد فریاد می کشیدن و چه مشکلاتی که داشتن و فریادرسی هم نبود، اما نکته مدنظرم از این خاطره چیز دیگه ایه:
بچه های هم خدمتی معمولا تا دیر وقت بیدار بودن اما اگه یه وقتی می خواستن زودتر بخوابن و یکی معترض می شد و می خواست به روال هر شب، چراغا روشن باشه، و می گفت:"آقا! چراغو روشن بذار"، همونا که هر شب تا بوق سگ، چراغایی رو روشن میذاشتن که نور شدیدش می افتاد تو سالن استراحت اون جانبازای دردمند، همگی با هم می گفتن :هیسسس! جانبازای اتاق بغل خوابن، نور چراغ اذیتشون میکنه!" بعد هم با این ظن که طرف داره تو دلش میگه :"ای ولد چموشای دو رو!"به همخدمتی آشخور تاکید میکردن :"آشخور! یغلوی به دست، میدونستی این امنیتی که الان داری رو مدیون این جانبازایی ؟!".
طرف هم که می دید بحث؛ امنیتی - ارزشی شد، از اعتراضش دست می کشید و حتا تلاش هم نمیکرد که شب زنده داری های معمول و شلنگ و تخته انداختن تا صبح بی خیال اون جانبازای بغل دستی رو یاد اینا بندازه! فلذا الانه که وضعیت جانبازای عزیزمون رو می بینم و جنس :جانباز جانباز" گفتنای یه عده و یادآوری امنیت و دین مون به این عزیزان رو می شنوم، همزمان، می بینم که قانون همون قانون دوران سربازی ماست.
جانباز تو این مملکت به درد این می خوره که وقتی برخلاف شب زنده داری های معمول، خواستی زودتربری تو رختخواب گرم و نرم به اونایی که چراغ رو روشن کردن و می خوان بدار بمونن، بگی:"هیسس! آشخور بی وجدان!... جانباز خوابه، نور چراغ اذیتش میکنه، می دونی امنیت ات رو مدیون اینایی؟".
