یک عکس و سلامِ نظامی به نظامِ تازه

گروه استان‌های دفاع‌پرس‌ _ «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ عکس‌ها فقط نقش بر کاغذ نیستند. می‌توانند نقشی ممتاز در تغییر تاریخ داشته باشند. می‌توانند نقش‌های نو بزنند در دیده مردم تا پیغام به دل برند و جان را به قیام بخوانند. 

عکس‌ها فقط تصویر نیستند، زبانِ حقیقت می‌توانند بشوند تا تصورهای خلقی را تغییر دهند. برای گویا شدن عکس‌ها لازم نیست همه از روبه رو فیگور بگیرند تا راه به دل باز کنند. می‌شود یک عکس از پشت، ثبت شود و پُشتِ طاغوت را بلرزاند. می‌تواند از پُشت ثبت شود و پشتوانه‌ای بلند بسازد برای یک ملت. 

عکسی که حسین پرتوی، عکاس روزنامه کیهان در ۱۹ بهمن ۱۳۵۷ از دیدار همافران با امام خمینی گرفت، همه این مولفه‌ها را به زیبایی در خویش جای داد تا در تاریخ به شایستگی جا بگیرد. 

عکس فقط نقش بر کاغذ نیست گاه می‌تواند درهم کوبنده‌تر از هر پُتکی باشد که تاکنون بشر به دست گرفته است. به گواهی وی‌کی‌پدیا، «پس از چاپ عکس در روزنامه کیهان، دولت شاپور بختیار این عکس را مونتاژشده خواند و آن را تکذیب کرد. روابط عمومی ستاد بزرگ‌ارتشتاران، با استناد به اظهارات فرمانده نیروی هوایی و نخست‌وزیری آن را تکذیب کرد. بختیار در ۲۱ بهمن، با حضور در مجلس سنا شخصاً این عکس را دروغین نامید. اما {امام} خمینی صحت آن را تأیید کرد. عکاس نیز تحت پیگرد قرار گرفت. دولت برای شناسایی افراد حاضر در این مراسم تلاش کرد، اما موفق نشد.»

عکس از پُشت گرفته شد اما پُشتِ رژیم را چنان لرزاند که جز آواری ناگزیر باقی نماند. ملت اما پشتوانه یافت به همت فرزندانِ غیرتمند خویش تا گام‌های نهایی را با قدرت بیشتر بردارد. 

سلامِ نظامی همافران به امام یک پیغام بلند و پرصدا بود به این معنا که فرمانده نه «بزرگِ ارتشتارانِ» از کشور گریخته بلکه مردی آمده است که خود را خادم ملت می‌داند. 

این سلامِ نظامی به صراحت از فروپاشی نظام طاغوت و برآمدن نظامی تازه خبر می‌داد که پرچمش به زودی افراشته می‌شد. پرچمی که به نشان سبز از سیادت و آقایی ایران حکایت می‌کرد و با میانه رنگِ سفید خویش سراینده غزل صلح و خیرخواهی برای همه بود. آن سیادت و این صلح‌خواهی بر پایه اقتداری سرخ بود که با خونِ فرزندان به غیرت برخاسته وطن، شکل گرفته بود. پرچمی که کلمه مبارکِ الله در میان آن درخشنده‌تر از هر خورشیدی، نگاه‌ها را به سوی خود می‌کشید. به سوی حقیقتی که همه حق‌ها در آن فرصتِ احقاق و احیا داشته باشند. 

عکس ها فقط نقشِ بر کاغذ نیستند. گاه پای بستِ یک «ظلم‌آباد» را می‌کشند تا پس از آوار برداری، پیِ یک بنای رفیع را در آن بگذارند. بنایی به حق محکم شده که می‌تواند هر قابش، با یک عکسِ تاریخی ماندگار شود.

انتهای پیام/