«بصیرت» مرز بین سعادت و شقاوت
گروه استان‌های دفاع‌پرس‌ـ «ابوالقاسم محمدزاده» پیشکسوت دفاع مقدس؛ عاشورا حادثه‌ای نبود که در یک نیم روز سال ۶۱ هجری رقم بخورد و همه چیز تمام شود. عاشورا به استناد تاریخ، شروع و آغاز یک حرکت جهانی بود و مصباح‌الهدایتی بود که جهان بشریت را تحت تأثیر خود قرار داد
هرچند بعضی از اعمال و رفتارها، هاله‌ای سیاه برروی این چراغ هدایت می‌کشد، اما بنا بر وعده اللهی و اعتقاد ما و فرمایشات رسول مکرم اسلام (ص) این چراغی است که هرگز خاموش نمی‌شود. چراغی است که ریشه در خون دارد و انوارش پیام‌هایی را از خود متصاعد می‌کند که هدایتگر است و روشنی‌بخش.
عاشورا، دارای پیام‌ها و مفاهیم بلندی است که متأسفانه از میان همه آن‌ها درس‌ها، ره‌آوردها، عبرت‌ها، هشدارها و عملکردها فقط به تشنگی و شهادت امام حسین علیه‌السلام و یارانش پرداخته شده و تنها از تاراج خاندانش در بعدازظهر عاشورا، به انگشت و انگشتر و آواره‌شدن اهل‌بیت عصمت و طهارت، اسارت و سختی و مشقت کوفه تا شام‌شان را، و فراموش کردیم گفته بی‌بی زینب (س) را که فرمود: «و ما رائیت الا جمیلا». یادمان رفت که عاشورای حسینی ترجمه همین مفاهیم بلند انسانی است. مفاهیمی که هرکدام از آن‌ها دنیایی حرف برای گفتن و روشنگری دارند.
عاشورای حسینی ترجمه و تجسم عینی ارزش‌هایی است که در جامعه به فراموشی سپرده شده و به حاشیه رانده شده‌اند. یکی از آن مفاهیم بصیرت است.
در نگاه ظاهری به حوادث کربلا، مناظر زیبا به چشم نمی‌آید. جهل و نفاق کوفیان فراموش می‌شود و تنها زینب کبری (س) است که فریاد می‌زند:
بر نیزه سری روانه در صحرایی
یک مشک و دو دست و غربت و تنهایی
با لحن خوشی زینب کبری می‌گفت؛
من هیچ ندیده‌ام بجز زیبایی ...
این سخن نشان از بصیرت زینب داشت که حتی تا واپسین لحظه حیات مبارکش، لحظه‌ای از ذکر یاد و نام برادرش حسین علیه‌السلام غافل نبود و همواره این قیام بزرگ و هدفش را متذکر می‌شد.
بصیرت یعنی هوشیاری و آگاهی و استفاده درست از عقل و منطق و در یک کلمه، بصیرت به معنای «چشم عقل» است. نوری درونی است که به شناخت درست دین منتهی می‌شود که از میان سی هزار نفر لشکر گمشده در غرور کذب و دنیاپرستی و اسیر شهوت و مال دنیا شامل حر می‌شود و راهش را با انتخابی درست و آگاهانه به سمت روشنی و نور سوق می‌دهد و سعادت ابدی را در دامن حسین (ع) می‌یابد و بی‌بصیرت‌ترین فرد تاریخ در روز عاشورا شمرابن ذی‌الجوشن است که به بزرگترین جنایت تاریخ بشریت دست می‌زند.
غفلت عامل مهمی بود که شمر و لشکر سی هزار نفره کوفیان دچارش شدند و بصیرت را از آن‌ها گرفت و امام زمانشان را نشناختند و زمانی بخود آمدند که پشیمانی سودی نداشت. هرچند که باید! ریشه‌های این غفلت را در سقیفه بنی‌ساعده و صفین جستجو کرد.
انتهای پیام/
