«خانه پدری»؛ فیلمی ضد خانواده و دین است

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس: فیلم ضد خانواده «خانه پدری» در بلبشوی وضعیت فرهنگی و پس از 9 سال اکران شد. فیلمی که سه وزیر، چهار رئیس سازمان سینمایی و پنج معاون نظارت و ارزشیابی حاضر نشده بودند آن را اکران کنند. اینکه چه جریانی زمینه اکران این فیلم را فراهم کرد بماند! ولی فیلم حاوی محتوایی است که به چند نکته آن اشاره می‌کنیم.

مساله اصلی و کلی این است که چه اتفاقی در این چند سال در نظام سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی افتاده که چنین فیلمی قابلیت اکران پیدا کرده است؟ چیزی در این فیلم عوض نشده است. این فیلمی هیچ چیز جز توهین به فرهنگ ایرانی ندارد و سراسر اشکال و زشتی و قبح است.

شغل اصلی خانواده در خانه پدری قالیبافی است و در سراسر فیلم از فرش به عنوان نماد فرهنگی ایران استفاده شده است به خصوص اینکه در طول فیلم نشان می‌دهد که اینها همه نوع فرشی را رفو می‌کنند و از آنجایی که فرش هر شهری منعکس کننده فرهنگ مخصوص آن شهر است، یعنی این فیلم تفکر مهجور و متعصب و عقب مانده خود را به همه شهرها و کل فرهنگ ایران سرایت داده است و خیلی تاسف آور است.

واقعا این فیلم چه چیزی می‌خواهد نشان بدهد جز خشونت، توهین و زشتی تا جایی که حتی نسل آخر فیلم که شهاب حسینی آن را بازی می‌کند و همسرش هم پرستار است همان تفکر را دارد و همان حرف‌ها را می‌زند و همان گونه عمل می‌کند.

«خانه پدری» یکی از بدترین فیلم‌های اکران شده است، فیلمی که خروجی و تاثیر ویرانگر و مخربی دارد، ضمن اینکه حرفی برای زدن ندارد، به جامعه زن‌ها توهین می‌کند، به مردها توهین می‌کند، فرهنگ خشونت را برای بچه‌ها ترویج می‌دهد، آن زمانی که پدر خانواده برای کشتن دختر، پسرش را صدا می‌کند و او نیز به طرز فجیعی صحنه قتل را تدارک می‌بیند، در این فیلم ترویج خشونت به خوبی هویداست. 

فارغ از مضمون ناپاک این فیلم، حتی در کارگردانی و پردازش قصه هم مشکل دارد و مثلا چه طور می‌شود مادری که در تمام فیلم بی اهمیت است ناگهان با متوجه شدن مرگ دختر او نیز می‌میرد.

این چه جامعه‌ای است که در آن خواهر و برادر به هم اهمیت نمی‌دهند. پدر و پسر بیگانه‌اند. پدر و دختر دشمن‌اند. این کجای ایران است. به زبان فیلم «این قبرستان» کجاست؟

به نظر می‌رسد فیلمساز قصد دارد بگوید خانه پدری نمادی از خانواده ایرانی و تاکیدی که بارها بر کلمه «قبرستان» دارد می‌خواهد بگوید این قبرستان ایران است.

این فیلم حتی با هرگونه حذفیاتی اگر هرچقدر هم محدود و کوتاه اکران شود، برای بیننده آزار ذهنی و برای جامعه فرسایش روانی به وجود می‌آورد و چند روز بعد از تمام شدنش ذهن را درگیر می‌کند و تصاویرش پاک نمی‌شود. خانه پدری در یک کلام؛ فیلمی به شدت ضد خانواده، ضد دین، ضد پدر و تلخ و بیمار است.

انتهای پیام/ 121