عباس علاقه داشت گمنام بماند

سرویس حماسه وجهاد دفاع پرس: زمانی که عباس فرمانده پایگاه اصفهان بود، یک روز نامهای از ستاد فرماندهی تهران رسید. در نامه خواسته بودند تا اسامی چند نفر از خلبانان نمونه را جهت تشویق و اعطای اتومبیل به تهران بفرستیم. در پایانِ نامه نیز قید شده بود که « این هدیه از جانب حضرت امام است.»

عباس نامه را که دید سکوت کرد و هیچ نگفت. ما هم اسامی را تهیه کردیم و چون با روحیه او آشنا بودم، با تردید نام او را جزء اسامی در لیست گذاشتم. میدانستم که او اعتراض خواهد کرد. از آنجا که عباس پیوسته از جایی به جای دیگر میرفت و یا مشغول انجام پرواز بود یک هفته طول کشید تا توانستم فهرست اسامی را جهت امضاء به او عرضه کنم. او با نگاه به لیست و دیدن نام خود قبل از اینکه صحبت من تمام شود، رو به من کرد و با ناراحتی گفت: «برادر عزیز! این حق دیگران است؛ نه من»؛ گفتم: «مگر شما بالاترین ساعت پروازی را ندارید؟ مگر شما شبانهروز به پرسنل این پایگاه خدمت نمیکنید؟ مگر شما... ؟»

ولی میدانستم هر چه بگویم فایدهای نخواهد داشت. سکوت کردم و بی آنکه چیزی بگویم، لیست اسامی را پیش رویش گذاشتم. روی اسم خود خط کشید و نام یکی دیگر از خلبانان را نوشت و لیست را امضا کرد.

در حالی که اتاق را ترک میکردم با خود گفتم که ای کاش همه مثل او فکر میکردیم.