حکایت وارد شدن امام (ره) به حوض آب!/ تصاویر ناب زندگی امام (ره) مغفول واقع شده‌ است

گروه حماسه و جهاد دفاع پرس: به مناسبت فرارسیدن دهه مبارک فجر و استقبال از بهار انقلاب، با برخی از مبارزان انقلابی به گفت‌وگو پرداختیم. «سید فرهاد لسانی» عکاس و فیلمبردار حضرت امام (ره) در دوران تبعید تا هنگام رحلت ایشان بوده است که سال 56 به طور مخفیانه وارد نجف اشرف شده و ماموریت 2 روزه وی حدود دو سال به طول انجامید. در بخش نخست گفت‌وگوی خبرنگار دفاع پرس با سید فرهاد لسانی به نحوه دیدار با حضرت امام (ره) تا ورودشان در 22 بهمن به کشور اشاره شد. در ادامه بخش پایانی این گفت‌وگو را می‌خوانید.

برای مطالعه بخش نخست گفت‌وگو اینجا کلیک کنید.

مدتی پس از ورود به کشور، همسر امام (ره) طی تماس تلفنی از من خواستند تا به نزد ایشان برویم. ما هم به همراه خانواده اطاعت امر کردیم. ورود ما به منزل حضرت امام (ره) همزمان با حضور اسقف کاپوچی از مبارزین فلسطین شد. وی به همراه یک دسته گل لاله به نزد امام راحل آمده بود. زمانی که امام (ره) خانواده من را دیدند، آنها را به نزد خود فرا خواندند.

پسرم حسین در نگاه اول تصور کرد که امام (ره)، پدر من است. خطاب به مادرش گفت: «مامان! آقا بزرگ است.» نزدیک‌تر که شد، ادامه داد: «مامان! حضرت امام (ره) است.» در همین هنگام امام (ره) را در آغوش کشید. من در حال فیلم‌برداری بودم که آیت الله صانعی به سمتم آمد و گفت: «مگر نمی‌دانید که قلب حضرت امام (ره) درد می‌کند. فرزندتان را از آغوش امام (ره) خارج کنید.» پیش از عکس العمل من، آیت الله صانعی پسرم را از آغوش امام راحل بیرون کشید. حسین هم شروع به گریه کرد. امام (ره) که شاهد این صحنه بود، با اعتراض از آیت الله صانعی خواست تا حسین را بر زمین بگذارد. وی هم خطاب به امام راحل گفت: «قلب شما درد می‌کند». امام (ره) فرمودند: «فرزندان قلب من هستند.»

حسین هم از اینکه امام راحل از وی پشتیبانی کرده است، خوشحال شد و شروع به گریه کرد. امام (ره) در حالی که وی را نوازش می‌کرد، شاخه گلی را به سمتش گرفتند. زمانی که حسین می‌خواست گل را بگیرد، امام (ره) آن را عقب کشیدند. این اتفاق چند مرتبه رخ داد تا اینکه حسین گل را از دستان مبارک حضرت امام (ره) گرفت و گفت: «شما گل ندارید؟» امام (ره) هم دسته گل را نشانش داد. تصویر این دیدار بعدها منتشر شد و برخی می‌گفتند که این فرزند، نوه امام راحل است، در حالی که فرزندم حسین بود.

آن روز ناهار را نزد امام (ره) ماندیم. حسین در حالی که در آغوش امام (ره) نشسته بود، گل آبگوشت را می‌خواست و امام (ره) نیز برایش لقمه می‌گرفتند. زمانی که ناهارش را خورد؛ امام (ره) فرمودند: «حالا برو بازی کن.» همسرم مقداری نان از سفره امام راحل برداشت و بین اقوام و دوستان پخش کرد.

امام (ره) ذات آمریکا را می‌شناخت و می‌دانست که جرات مقابله رو در رو شدن، با ایران را ندارد. از سوی دیگر، ملت نیز در دوران شکوهمند انقلاب اسلامی دخالت آمریکا و اسرائیل در کشور را سلب کرده بود. حضرت امام (ره) هم در خصوص آمریکا جمله معروف «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند، بکند» را بیان کرد.

روحیه امروز فرماندهان نشات گرفته از سخنان و بیانات امام راحل در خصوص آمریکا است؛ این در حالی است که می‌دانیم، هر قدر آمریکا علیه کشور ما و دیگر کشورهای اسلامی فعالیت و تبلیغات کند، نخستین آسیب را خودش می‌بیند.

جوانان در تمام عرصه‌های انقلاب به میدان آمدند. جنگ تحمیلی نیز با حضور جوانانی که تا به آن روز جنگ را ندیده بودند، اداره شد. بیشتر فرماندهان دوران جنگ نیز جوانانی بودند که امام (ره) آن‌ها را تحسین می‌کرد. آن‌ها فرمان امام راحل را یک فرمان مطلق از سوی خدا می‌دانستند نه از سوی یک رهبر. اعتقاداتشان باعث شد تا آن‌ها پا به عرصه‌ میدان‌های جنگ بگذارند و از جانشان در این راه بگذرند.

امام خمینی (ره) در وصیت‌نامه خویش به جوانان توصیه کردند:‌ «این‌جانب به همه نسل‌های حاضر و آینده وصیت می‌كنم كه اگر بخواهید اسلام و حكومت الله برقرار باشد و دست استعمار و استثمارگران خارج و داخل از كشورتان قطع شود، این انگیزه الهی را كه خداوند تعالی در قرآن كریم بر آن سفارش فرموده است،‌ از دست ندهید» و همچنین می‌فرماید: «من برای آنكه شما جوانان شایسته‌ای هستید، علاقه دارم كه جوانی خود را در راه خداوند و اسلام عزیز و جمهوری اسلامی صرف كنید تا سعادت هر دو جهان را دریابید.»

در جشنواره‌های مختلف جوایز کسب کردم، اما ارزنده‌ترین آن‌ها، قرآنی است که مزین به دست‌خط مبارک حضرت امام (ره)، است. دوران جنگ تحمیلی سال 64-65 از سوی صدا و سیما 150 اکیپ به جبهه اعزام شدند. من نیز به همراه سردار فدوی جهت ثبت وقایع عملیات طریق القدس وارد منطقه عملیاتی شدیم. سردار فدوی (فرمانده نیروی دریایی سپاه) آن زمان صدابردار بود. در حین کار من از ناحیه کمر و وی از شانه مجروح شدیم.

پس از انتقال به بیمارستان، حاج احمد آقا برای ملاقات آمدند. ایشان حامل پیامی از سوی حضرت امام (ره) مبنی بر دعا برای سلامتی من، بودند. از خوشحالی به خودم می‌بالیدم.

قرآن مزین به دست خط حضرت امام (ره) و این چند ترکش برایم بسیار ارزشمند هستند. وصیت‌ کرده‌ام که پس از مرگم این دو را در کفنم قرار دهند. ترکش‌ها مبین این هستند که کنار رزمندگان با سلاح دوربین که در هر ثانیه 24 عکس شلیک می‌کند. در راه حق خدمت کردم و این شلیک‌ها در تاریخ و آرشیو فیلم برای آیندگان ضبط شد.

دغدغه امام (ره) در تمام طول حیات خود، ملت و آسایش آن‌ها بود. زمانی که جنگ تحمیلی آغاز شد، رزمندگان به جز توکل بر خدا چیزی نداشتند، اما به پیروی از رهبر خود، توانستند پیروز این میدان شوند.

چندین مرتبه به طور آشکار و پنهانی موضوع اتمام جنگ، بیان شد، اما امام (ره) نپذیرفتند. زمانی که امام (ره) این امر را پذیرفتند، تمام زوایا را بررسی کرد. ایشان تحت فشار بودند تا کشور و ملت بیش از این آسیب نبیند. می‌خواستند تا این جنگ به شکلی که به نفع ایران باشد، پایان یابد. امام راحل زمانی که قطعنامه را پذیرفت، فرمودند: «قبول اين مساله برای من از زهر كشنده‌تر است.»

افتخار دارم که همراه با حاج احمد آقا شبانه‌روز در کنار امام (ره) بودم. امور شخصی حضرت امام (ره) را ما انجام می‌دادیم. توانستیم در طی این سال‌ها تصاویر و فیلم‌های زیادی را از امام (ره) ثبت کنیم که تا به امروز هیچ کدام منتشر نشده است.

از سوی صدا و سیما و کشورهای خارجی پیشنهادهای کلانی برای فروش این تصاویر به من شد، اما نپذیرفتم؛ زیرا معتقدم که این‌ها امانت در دست من است که تا زمانی که به نحو احسن از آن‌ها بهره برداری نشود، تحویل نخواهم داد. این آثار نه تنها برای من؛ بلکه برای ملت نیز همچون یک گنج است. این تصاویر به طور را کاملا شخصی و بدون دریافت هزینه‌ای از ارگان یا سازمانی در آن دوران ثبت کردم.

بازنشسته صدا و سیما هستم. در دوران ریاست ضرغامی به من پیشنهاد ساخت یک فیلم 40 قسمتی از زندگی امام راحل داده شد. چهار کارگردان برای ساخت فیلم، انتخاب شدند. برای ساخت این فیلم 10 میلیارد برآورد شد. پس از عقد قرار‌داد با اختلافاتی مواجه شدیم که منجر به فسخ قرارداد ساخت فیلم شد. هر زمانی که صدا و سیما حاضر باشد، فیلم‌ها را بدون هیچ تغییراتی پخش کند، آن‌ها را در اختیارشان قرار می‌دهم.

2 تصویری که از امام (ره) بر روی اسکناس ملی قرار دارد را من از ایشان به ثبت رسانده‌ام.

آنچه امام (ع) را بیش از هر چه آزار می‌داد، ناعدالتی بود. به همین خاطر هم درصدد پیروزی انقلاب اسلامی برآمدند تا ملت کمتر آسیب ببینند. همچنین از این امر که نسبت به خون شهدا بی‌تفاوت باشیم، نگران بودند. زمانی که آقا مصطفی فرزند برومند ایشان، به شهادت رسیدند، ناراحتی و یا گلایه‌ای نکردند. از سوی دیگر با دیدار از خانواده‌های معزز شهدا سعی در دلجویی از آن‌ها داشتند.

امام (ره) به مسئولان تاکید می‌کردند که مراقب حال جانبازان و معیشت آن‌ها باشید. به بیانی می‌توانم بگویم که صحبت‌های امام (ره) ابدی است و مسئولان نظام امروز نیز باید گوش به فرمایشات ایشان بدهند.

روزی همسر و عروس حضرت امام (ره) برای شرکت در مراسم روضه از خانه خارج شدند و علی (نوه آقا مصطفی) نزد امام (ره) ماند. امام راحل در حیاط مشغول نوشتن بود، علی هم در کنار حوزه بازی می‌کرد. من نیز به طور پنهانی از امام (ره) فیلمبرداری می‌کردم که ناگهان علی به داخل آب افتاد. امام راحل چندین مرتبه اطرافیان را صدا کرد، اما هیچ کس به یاری نیامد، به همین خاطر خودشان با قرائت دعایی، وارد حوض شدند. من نیز دقایقی فیلمبرداری کردم و زمانی که می‌خواستم به کمک بروم، پایم به دوربین گیر کرد و به زمین افتادم. دوربین به طور کج آن صحنه را فیلمبرداری کرد. آن شب امام (ره) نگران حال من بودند، به همین خاطر من را نزد خود نگه داشتند.

علی (نوه آقا مصطفی) نیز آخرین فردی است که پیش از رحلت کنار حضرت امام (ره) بود. لباس پزشکی بر تن کرده و با گوشی حضرت امام (ره) را معاینه می‌کرد. در پایان بوسه‌ای بر امام (ره) زد و از اتاق خارج شد. اسرائیل بعدها با پیشنهاد چند دلار می‌خواست تا این فیلم را از من بخرد که قبول نکردم.

انتهای پیام/ 131