از مبارزه در فیلیپین تا شهادت در عملیات مسلم بن عقیل

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس از مشهد، ﻣﺤﻤﻮد اﻣﻴﺮﺧﺎﻧﻰ، ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ در ﺳﺎل 1329 در ﺷﻬﺮ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪ‪س به دنیا آمد. ﺳﺎﻟﻬﺎى ﻛﻮدﻛﻰ را ﻫﻤﺮاه دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺴﺎﻻﻧﺶ ﺑﺎ رؤﻳﺎﻫﺎى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳـﺮآورد ﺗـﺎ ﻗـﺪم ﺑـﻪ دﺑـﺴﺘﺎن ﻧﻬـﺎد. او ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد.

در دوران ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗـﺘﺶ را در ﺧﺎﻧـﻪ ﺑـﻪ اﺟـﺮاى ﺗﻜـﺎﻟﻴﻒ و ﻛﺎرﻫـﺎى ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﻣﺪرﺳـﻪاش ‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻪ ﺑﺎزى ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد و در رﺷﺘﻪ ﺷﻨﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﺎرت داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ‫ﻣﺪال ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒ‪ﺖ و اﺧـﻼق ﺧـﻮﺑﺶ، ﻫﻤـﻪ اﻓـﺮاد ﺧـﺎﻧﻮاده او را دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﺪ و ‫ﻣﺠﺬوﺑﺶ ﺑﻮدﻧﺪ.

ﮔﺮاﻳﺶ ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى دﻛﺘﺮ ﻋﻠﻰ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ و ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى داﺷـﺖ و ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎى ﻋﻠﻤـﻰ را ﻧﻴـﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

ﭘﺲ از درﻳﺎﻓﺖ دﻳﭙﻠﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر راﻫﻰ ﺧـﺪﻣﺖ ﻧﻈـﺎم در ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﺣﻜﻮﻣـﺖ ﻃـﺎﻏﻮت ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﺳـﻤﺖ ‫ﮔﺮوﻫﺒﺎﻧﻰ، دوره دو ﺳﺎﻟﻪ ﺧﺪﻣﺖ اﺟﺒﺎرى را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺳﭙﺲ در ﻧﻴﺮوﮔﺎه ﺗﻮس ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ‫ﻛﺎر و ﺗﻼش ﻗﺪم ﻧﻬﺎد، و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ آن در داﻧﺸﮕﺎه ﻧﻴﺰ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

‫ﺑﺮاى اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ و ﺗﻜﻤﻴﻞ رﺷﺘﻪ ﺗﺨﺼﺼ‪ﻰ درﺳﻰ ﺧﻮد، راﻫﻰ ﻛﺸﻮر ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻦ ﺷﺪ. و دو ﻋﺎﻣﻞ ﺳـﺒﺐ ﻣﺎﻧﺪن او در اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺷﺪ، نخست آﺷﻨﺎ ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﺒﺎرزان ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻦ و ﻫﻤﺪوش آﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ دﺳـﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪه ﻣﺎرﻛﻮس و دوم درس و ﺗﺤﺼﻴﻞ.

‫مبارزه در فیلیپین

ﻛﻮﺷﺎ و ﺧﺴﺘﮕﻰﻧﺎﭘﺬﻳﺮﺑﻪ ﺗﺸﻜﻞّ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻛﻤﺮ ﻫﻤ‪ﺖ ﺑﺴﺖ و ﻣﻮﻓّـﻖ ﺑـﻪﺗـﺸﻜﻴﻞ اﻧﺠﻤـﻦ اﺳـﻼﻣﻰ ‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻨﻰ ﺷﺪ، در ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ اﻳﺮان ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺖ. او ﻛﻪ در دﻳﺎر ﻏﺮﺑﺖ ﺑﺎ ‫ﻫﻤﻪ ﺗﻮاﻧﺶ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم دﻳﻜﺘـﺎﺗﻮرى ﻣـﺎرﻛﻮس، ﺗﺒﻠﻴﻐـﺎت وﺳـﻴﻌﻰ را آﻏـﺎز ﻛـﺮده ﺑـﻮد، ﺑـﻪ ﻓـﺎز ﻧﻈـﺎﻣﻰ ‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻨﻰﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﻧﻬـﻀﺖ اﺳـﻼﻣﻰ ﻛـﺸﻮرش ﻣﺘﻬﻮ‪راﻧـﻪ ﻋﻠﻴـﻪ دﺳـﺘﮕﺎه ﺣﻜّـﺎم ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ‫در ﭼﻨﺪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺷﻬﺮ ﻣﺎﻧﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺣﺮﻛﺘﻬـﺎى ﻣـﺴﻠّﺤﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﭘﺨـﺶ و ﻧـﺸﺮ ‫اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم(ره) ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻦ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﻧﻘﻼب و دوﺳﺘﺎن ﻧﺎآﮔﺎه ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ‫ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر از ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺟﻮان ﻏﺎﻓﻞ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎﻳﺸﺎن آﮔﺎه ﺳـﺎﺧﺖ و آﻧـﺎن را از دام ‫ﻣﻔﺎﺳﺪِ اﺟﺘﻤﺎﻋﻰِ ﻣﺴﻠّﻂ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ آن دﻳﺎر رﻫﺎﻧﻴﺪ و روح اﻧﺴﺎﻧﻴﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻮﻳ‪ـﺖ و ﺗﻌﻬ‪ـﺪ و ‫ﺗﻘﻮا راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻛﺮد. ﻳﻚﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬاﻳﻰ ﻛﻪ در اﻳﺮان ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد، در ﻓﻴﻠﻴﭙـﻴﻦ ‫اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺰدوران ﻣﺎرﻛﻮس ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ از زﻧـﺪان آزادش ﻛﻨﻨـﺪ.

انتقال اسلحه از فیلیپین به ایران

در ﻫﻤـﻴﻦ ﮔﻴـﺮو ‫دارﻫﺎ، ﻫﺮ روز ﺧﺒﺮﻫﺎى ﺗﺎزهاى از اﻳﺮان اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻣﻰرﺳﻴﺪ؛ ﺧﺒﺮ ﺷﻮرش ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮى، ﺧﺒﺮ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎى ‫ﺑﺰرﮔﻰ در ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ، ﺧﺒﺮ ﻛﺸﺘﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻰ و ﺟﻮﺷﺶ ﺧﻮن ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺮ ﺳﻨﮓﻓﺮش ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ. ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎورد و ﻫﻤﺮاه ﮔﺮوﻫﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ اﺳـﻠﺤﻪ ﭘﺮداﺧـﺖ و ﺳـﭙﺲ از ﻃﺮﻳـﻖ ﻣـﺮز ‫ﻫﻮاﻳﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﺮان آورد؛ ﻛﺎرى ﻛﻪ در آن ﺧﻔﻘﺎن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﺮﮔﻰ دﺳﺖ و ﭘـﺎ ﺑـﺴﺘﻪ، ‫ﺟﺮﺋﺖ و ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ. ﺑﺎ ورودش ﺑﻪ اﻳﺮان اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺣﺮﻛﺘﻰ ﺟﺪﻳﺪ در اﺑﻌﺎدى ﺟﺪﻳﺪﺗﺮ آﻏﺎز ﺷـﺪ. ﺑـﺎ ‫آن ﻛﻪ ﻣﺴﻠّﺢ ﺑﻮد و دوﺳﺘﺎﻧﻰ ﻣﺴﻠّﺢ ﻧﻴﺰ داﺷﺖ، وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪون ﻓﺮﻣﺎن اﻣـﺎم(ره) از آﻧﻬـﺎ ﺳـﻮد ﻧﺒـﺮد و ‫ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﺑﺎر در ﺟﻮاب دوﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺣﺎل ﻛـﻪ ﻣـﺴﻠّﺤﻴﻢ ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻤـﺎن را ﺷـﺮوع ‫ﻛﻨﻴﻢ. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺗﺎﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم ﻧﺮﺳﺪ و ﺷﺮوع ﻧﺒﺮد ﻣـﺴﻠّﺤﺎﻧﻪ را اﻋـﻼن ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ، ﻫﺮﮔـﺰ دﺳـﺖ ﺑـﻪ ‫اﺳﻠﺤﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮد. اﻳﻦ اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن رﻫﺒﺮى و ﮔﻮش ﺳﭙﺮدن ﺑﻪ ﭘﻴﺎم رﻫﺒﺮ، از اﻋﺘﻘﺎدات او ﺑﻮد ‫و ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻰ را ﺑﻰﻓﺘﻮا و اﺟﺎزه، ﺑﺮﺧﻼف ﺣﺮﻛﺖ اﻧﻘﻼب ﻣﻰداﻧـﺴﺖ. ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ در اﻧﺘﻈـﺎر دﺳـﺘﻮر ‫اﻣﺎم(ره) ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﺣﻮادث آﻳﻨﺪه ﻧﺸﺴﺖ و دﻳﺮى ﻧﭙﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1357 رﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﻓﺮﻣـﺎن ‫اﻣﺎم(ره) ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺎﻧﺶ و ﺑﺎ ﺳﻼﺣﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ از ﻫﺰاران ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ راه آورده ﺑﻮدﻧـﺪ، ﺑـﻪ ﭘﺎدﮔﺎﻧﻬـﺎ ﺣﻤﻠـﻪ ‫ﺑﺮدﻧﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎهﻫﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﻮاﻟﻰ ﺑﻴﺪﺧﺖ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ درﮔﻴﺮى ﺳﺨﺘﻰ را ﺑﺎ اﻳﺎدى ‫ﺷﺎه و ﻣﺰدوران ﻓﺌﻮداﻟﻬﺎى آن ﺧﻄّﻪ آﻏﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و در اﻳﻦ ﺣﻤﻠﻪ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ‫او ﻛﻪ در ﻣﺘﻦ ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎﭘﺮورده ﺷﺪه ﺑﻮد، دﺳﺖ از ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻫﻤﺘّﺶ ﺑـﻪ ﻳـﺎرى اﻧﻘـﻼب ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ.

‫ﻣﺎهﻫﺎى ﭘﻴﺮوزى و ﺗﺸﻜﻴﻞﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻣﺮدﻣﻰ در اﻳﺮان ﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ و ﻓﺪاﻛﺎرى اﻣ‪ﺖ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﮕﺎه ‫ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻴﺪادﮔﺮ ﺳﻘﻮط ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺼﻠﻰ ﻧﻮ در ﺣﺮﻛﺖ اﻧﻘﻼب ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ. او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺮﺗﻮان ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ‫و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﻣﺖ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ در اﺳﺘﻘﺮار ﻛﺎﻣﻞ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ اﻟﻠّﻪ ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ. وﻗﺘﻰ اوﺿﺎع ﺑﻪ آراﻣـﺶ رﺳـﻴﺪ، او ‫ﭘﺲ از ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﻼﺣﻬﺎﺑﻪ ﻣﺮاﻛﺰ ذﻳﺼﻼح، ﺑﻪ ﻛﺎر و درس ﺑﺎزﮔـﺸﺖ. در ﺗـﻮاﻧﻴﺮ ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ و ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ آن ﺑﺮاى اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ در داﻧﺸﻜﺪه ﻓﻨّﻰ ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻰ ﻛﺮد و ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻛﺎر و درس ﺑﻪ ﺗﻬـﺬﻳﺐ ‫ﻧﻔﺲ و ﺗﺮوﻳﺞ ﺣﻜﻮﻣﺖﺣﻖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﺗﺎ دﺳﺘﻬﺎى ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎر اﻣﺮﻳﻜـﺎ از آﺳـﺘﻴﻦ ﺻـﺪام دﺳـﺖ ﻧـﺸﺎﻧﺪه ‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪ. در آن ﻫﻨﮕﺎم او ﻛﺎر و درس را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ اﻧﺒﻮه داوﻃﻠﺒﺎن ﺟﺒﻬﻪ ﭘﻴﻮﺳﺖ. در ﻫﻤﺎن ﻫﻨﮕﺎم ‫ﺑﻌﻀﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ او را ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻦ و اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ و ﺗﺮک ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ و ‫ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از راﻫﻰﻛﻪ او اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد، ﻃﺮﻓﺪارى ﻧﻜﺮد.

‫در ﺻﻔﺤﻪاى از ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﺶ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ: «...اى ﻛﺎش ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﻴـﺸﺎن ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ‫راﺳﺘﻰ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺄﺳ‪ﻔﻬﺎ و ﻫﻤﺪردىﻫﺎ ﺟﺰ اﺧﺘﻼﻓـﻰ در ﻧﮕﺮﺷـﻬﺎ ﻧﻴـﺴﺖ. آﻧﭽـﻪﻛـﻪ ﺗﻮﺟ‪ـﻪ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ، ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎوراى اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻓﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻤـﺎم ‫اﻳﻦ ﺗﻼﺷﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰاﻧﺠﺎﻣﺪ.»

همرزمی با شهید چمران

ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﭼـﻮن ﺳـﺎﻳﺮ ﺧـﺪاﺟﻮﻳﺎن راﺳـﺘﻴﻦ در ﺳـﻴﻤﺎى ‫ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺳﺎدهاى از ﻣﺴﺠﺪﻣﺤﻞ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ. در ﺑﺪو ورود ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان ﻫﻤﻜﺎرى ﻧﺰدﻳﻜـﻰ را ‫آﻏﺎز ﻛﺮد و در ﺟﻨﮕﻬﺎى ﻧﺎﻣﻨّﻈﻢ ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ ارزﻧﺪه ﺑﻪ اﻧﺠـﺎم رﺳـﺎﻧﺪ و ﺳـﭙﺲ در ﺗﻴـﭗ 21 اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را اداﻣﻪ داد.

‫ﭼﻨﺎن در اﻧﺠﺎم ﺧﺪﻣﺎﺗﺶﻓﻌ‪ﺎل و ﻛﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زودى ﻣﻮرد ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓـﺖ و ﻛـﻢﻛـﻢ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮى را ﺑﻪ ﻋﻬﺪهاش ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد. در ﺗﻨﮕﻪ ﭼﺰّاﺑـﻪ ‫ﺟﻨﮕﻴﺪ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس، ﺑﻪ ﻗﻠﺐ دﺷﻤﻦ ﻣﺰدور و ﻣﺘﺠﺎوز زد و در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن ﺧـﺪﻣﺎﺗﺶ را ‫اداﻣﻪ داد و ﺑﺎﻷﺧﺮه در ﻓﺘﺢ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﭼﻬﺮهاى ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﺟﻨﮕﺎورى دل ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد. ﻳﻚﺑـﺎر در ‫ﺟﺒﻬﻪ اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ ﺑﻪﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح و ﻣﺪ‪ﺗﻬﺎ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎزﮔـﺸﺖو ﺑـﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎون ﺗﻴﭗ ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﭘﺮداﺧت

ﭘﺲ از ﺑﻴﺴﺖ روز در 16 ﻣﻬﺮ 1361 ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻴﭗ ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷـﺖ، در ‫ﺟﺒﻬﻪ ﺳﻮﻣﺎر در ﺣﻴﻦ ﺑﺮرﺳﻰ ﻧﻘﺸﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﺷد.

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻴﻠﻰ ﺻﺒﻮر و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد ﭼﻮن راه و ﻫﺪﻓﺶ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد. از ﻧﻈـﺮ رﻓﺘـﺎر و ﺷﺨـﺼﻴ‪ﺖ ﺑـﻪ ‫ﺗﻜﺎﻣﻞ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻞ از ﺟﻨﮓ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﺑـﺎ ‫ﺟﺒﻬﻪ ازدواج ﻛﺮدهام.

‫او ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﻔﺎت ﭘﺪرش را ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮد. ﺑﺮﺧﻮردى آرام و ﺟﺬاّب داﺷﺖ. ﻧﺴﺒﺖ ‫ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻋﺎﻃﻔﻪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺖ. در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺣﻀﻮرى ﻓﻌـﺎّل داﺷـﺖ و ﭼـﻮن ﻋﻼﻗـﻪﻣﻨـﺪ ﺑـﻪ ‫ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮد، در ﻫﺮ ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺣﺎﻓﻆ - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ - در ﺧﺼﻮص ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺷﻬﺎدت ﻣﺤﻤﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳـﺸﺎن ﺑـﺎ ‫ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺼﻴﺮى ﺧﻴﻠﻰ ﺻﻤﻴﻤﻰﺑﻮدﻧﺪ، ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ در ﺑﺎﻻى ﺗﭙ‪ﻪاى ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ ﻛـﻪﮔﻠﻮﻟـﻪ ‫ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ دﺷﻤﻦ در ﻧﺰدﻳﻜﻰ آﻧﻬﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨـﺪ و ﺷـﻬﻴﺪ اﻣﻴﺮﺧـﺎﻧﻰ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﺷـﻜﻢ و ﮔـﺮدن ﺗـﺮﻛﺶ ‫ﻣﻰﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪﻫﺮ دو ﻧﻔﺮ زﺧﻤﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺗﺎ دو ﻣﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻨﺪ، اﻧـﺪﻛﻰ ‫ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ و ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را در آﻏﻮش ﻣﻰﮔﻴﺮﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻫﻤـﻴﻦ ﺣﺎﻟـﺖ ﺷـﻬﻴد ‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪاى ﻛﻪﺑﻪ دﻳﻦ، اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم(ره) و اﺳﻼم داﺷﺖ، ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﺟﻨﮓ را ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره) از ﻣﻴﻬﻦ دﻓﺎع ﻛﺮد.

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﻤﺮﻣﺠﺮّد ﺑﻮد و ازدواج ﻧﻜﺮد او ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ در 16ﻣﻬﺮ 61 ﺑﻪ ‫ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و ﭘﻴﻜﺮﭘﺎﻛﺶ در ﻣﺸﻬﺪ، ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ دﻓﻦ ﺷﺪ.

بخشی از وصیت نامهی شهید

امیدوارم که سخنان مولا علی(ع) رهنمون راه و پیوسته ثبات دهنده قدمهایمان باشد. با الهام از رسالت تاریخی مبارزات پر تلاش تشییع خستگی ناپذیر، رسالت تاریخی خویش را بر دوش کشیم و همواره دوست بداریم دوستان خدا را و دشمن بداریم دشمنان او را تا بدان جا که جز با یاد او آرام نگیریم و جز پیوستن به ذات بی نهایتش آرزویی نداشته باشیم. فی الله باشیم و فی الله بیندیشیم.

همیشه این سوال برایم مطرح بود که تحصیل در شرایط خاص خارج از کشور و خصوصا در این مقطع زمانی و شرایط حساس چه ثمری میتواند داشته باشد؟ و آیا لحضات حساس تاریخی دوباره تکرار خواهند شد؟ و آیا فردا در هر شرایطی افسوس این لحظهها را نخواهم خورد؟ این چنین بود که دست از خود شستم و در واقع طریق حق را جستم و عاشقانه به آن دل بستم. هر وقت به چنین سوالاتی برخوردم احساس میکردم که به خدا نزدیکتر میشوم شاید همین عملم باعث نجاتم باشد و معتقدم که رضای خدا جز با ایثار در راهش مقدور نیست.

انتهای پیام/